De monoloog van ‘inwoner Gijs’ (in werkelijkheid acteur Eltjo Herder):
‘Zie mij, zie mij als mens!’
‘Beweeg mee naar een gezond en vitaal leven in de regio Apeldoorn/ Zutphen’. Hoe verzin je ‘t. -heeft foldertje in de hand en leest voor-
Met een daverend panelgesprek met hélé be-lang-rijke mensen. En werksessies…die de mensen dan kunnen volgen. En dan zo’n oud-politica op het podium die vertelt dat we het allemaal toch samen moeten gaan doen en het positief moeten blijven zien… –zucht diep– Heeft die dan echt niks beters te doen…
O ja, het programma met ruimte voor dialoog en discussie. Dat is mooi. Ja, ik geloof in de kracht van de oprechte dialoog. Ziet u, er wordt niet echt meer geluisterd naar elkaar. Jammer is dat… Ook niet naar mij, terwijl ik nog zoveel te zeggen heb…
Misschien moet ik me eerst even voorstellen. Ik ben Gijs Vermeer, net 75 geworden en ik woon hier om de hoek in Apeldoorn. Geen Gelderlander van geboorte. Ik ben getrouwd met Aagje. Zij is geboren Zeeuwse. Of moet ik zeggen ik was getrouwd. (…) Ze is vorig jaar overleden (..) Ik mis haar nog elke dag… elke dag… -verstrooid-
-Loopt zoekend om zich heen-
Tja…en daar ging het volgens mij mis. Althans dat zeggen de kinderen.
Het is ook zo verwarrend zonder Aagje, alles voelt.. ruikt ..ziet er anders uit. Beangstigend!
Tja…en toen ben ik dus gevallen en heb mijn heup gebroken. En van de een op de andere dag ben je dan hulpbehoevend… Zo frustrerend!
Lig ik in het ziekenhuis, ben ik helemaal van het padje afgedwaald. Althans dat zeggen de kinderen… Ik weet er zelf weinig meer van…
Toen zorg gekregen van die lieve meiden van de thuiszorg. Tjee wat moet je zonder de thuiszorg… -stilte-
Maar dat ging dus ook niet meer. Zeiden de kinderen… -stil, loopt rond, zoekend-
Ja, nu zit ik dus hier… -moet zachtjes huilen-. Maar ik weet nog niet zo goed wat hier is…
Maar waarom vertel ik dit nu allemaal. Jullie hebben wel wat beters te doen. Jullie moeten elkaar zien te vinden en hele complexe zaken gaan oplossen met elkaar, toch?
Eerlijk is eerlijk, ik voelde me vaak wat verloren. Maar weet je wat ik zo mooi vond in het ziekenhuis, in mijn huis, of in ons buurthuis? Dat de meeste lieve jongens en meisjes, zusters en broeders er voor mij zijn, ook al hadden ze het druk.
Kijk, ik ben niet jullie DSM5, DBC of DOT. Ik ben niet jullie caseload, ik ben niet jullie productiemateriaal. Ik ben ook niet jouw zorgzwaartepakket6. Of deelnemer in het voorliggend veld. Ik ben allerminst ‘jouw verzekerde’. En ik ben niet jouw patiënt, jouw burger of inwoner en al helemaal niet ‘jouw bewoner’.
Ik ben mens… Ik ben Gijs, Gijs Vermeer. Gijs, dat ben ik..!
Jullie hebben het vandaag over bewegen. Naar het goede mag ik hopen… Van ‘luisteren naar doen’ staat hier. Maar horen jullie wel dat ik kan helpen in die beweging? Vergeten jullie in dit ‘doen’ niet te horen dat ik nog zoveel kan. Echt, ik kan jullie helpen, geloof me. Als ik helder ben, dan kan ik helpen.
….Vraag me oprecht en ik geef je antwoord. Doe moeite en ik geef je antwoord…
Want deze beweging gaat over mij. -stilte-
Denk niet dat ik dom ben of de dingen niet begrijp. Ook al denk je als beleidsmedewerker, bestuurder of projectmedewerker misschien wel dat ik het allemaal niet snap. Of dat het te moeilijk voor mij zou zijn. Alsjeblieft…doe moeite en betrek mij vanaf het begin. Niet als alle plannen al klaar zijn… Dan kan ik meedoen met een positieve beweging. Ik wil onderdeel zijn van de oplossing en niet het probleem.
Ik ben niet lastig…ik word lastig als je me niet ziet.
Als mens, als volwaardig mens!